>>>>> WOLKENKRABBEL

GROOT ONDERHOUD  

Om weer een beetje fris en fruitig aan het kerstdiner te zitten en het nieuwe jaar in te luiden, bracht ik gisteren een bezoekje aan de botoxkliniek. Een ijdeltuit ben ik altijd al geweest en naast mani- en pedicure en de kapper, valt het twee keer per jaar aanpakken van kraaienpootjes en fronsrimpels voor mij ook onder het kopje ‘groot onderhoud'.  

Volupteuze pruillip
Mijn prikjesdokter is een vriendelijke, jonge vent en tijdens de martelgang (pijnloos is de behandeling helaas niet) hebben we altijd een gezellig praatje. Zo vertelde hij dat hij, net als ik, tijdens zijn werk allerlei pluimage in de stoel krijgt, wat het werk natuurlijk interessant maakt. Als ik zeg dat ik het zo jammer vind dat veel jonge meiden er hetzelfde uit gaan zien omdat ze zich allemaal dezelfde lippen en wimpers aan laten meten, beaamt hij dat.  Hij vertelt ook regelmatig jonge dames voor behandeling te weigeren, omdat sommigen een beetje doorslaan in de hunkering naar een voluptueuze pruillip. De wettelijke leeftijd voor ‘injectables' is 18 jaar, aldus mijn prikjesdokter. Er is onlangs een wetsvoorstel met grote meerderheid weggestemd waarbij men deze leeftijd naar 21 wilde ophogen. Geen slecht voorstel vind ik, waarbij je bijvoorbeeld wel uitzonderingen zou kunnen maken op medische indicatie.

Flappie & Dumbo
Ik denk terug aan mijn jonge jaren. Zoals velen was ik heel onzeker en erg kritisch over mijn uiterlijk. Toen ik 11 jaar was, was Grease dé film van het jaar; alle meisjes droegen een hoge paardenstaart à la Sandy. En zo werden mijn, tot dusver onopvallende, oren voor het eerst onderworpen aan de meedogenloze kritiek van mijn medepubers. “Flappie", “Dumbo" en “Pieter van Vollenhoven” kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd, net als de vraag of ik landingsrechten had. Allemaal niet erg bevorderlijk voor het zelfvertrouwen van een verlegen kind.

Maar ik moest en zou die paardenstaart! Oplossingsgericht als ik al was, bedacht ik een constructie waarbij ik met een stuk of 12 schuifspeldjes, mijn haar eerst over mijn oren heen drapeerde, om het vervolgens ergens hoog op mijn achterhoofd uit te laten komen. Het moet er soms belachelijk hebben uitgezien, maar zo bedacht ik een paar jaar lang inventieve oorverhullende kapsels. Tot mijn flappies het gerucht opvingen dat een buurmeisje haar oren had laten corrigeren. Via het ziekenfonds (dat bestond nog in de jaren 80)! Gelukkig was mijn moeder niet van het type ‘je accepteert jezelf maar zoals je bent’ en ging ze uitzoeken hoe we dit moesten aanpakken. Om goedkeuring en volledige vergoeding van het ziekenfonds te krijgen, moest aangetoond worden dat  je mentaal leed vanwege een complex van je flaporen of haakneus. Dit moest geaccordeerd worden door een arts, geen idee meer wat voor dokter dat was, maar ik herinner me wel dat ik met mijn moeder bij hem in de wachtkamer zat. Voor mij was een knappe jonge vrouw aan de beurt met mooie rondingen.Toen de arts haar uitliet en met een brede glimlach nastaarde, fluisterde mijn moeder: “Hij is in een goede bui. Ik denk dat het wel goed komt met die oren van jou". De dokter keek in mijn dossier en liet mij een beetje met mijn haar schudden. Al snel staken mijn oorschelpen brutaal tussen mijn lokken door. “Juist ja", zei hij, zette een goedkeurende paraaf op het formulier en binnen vijf minuten stonden we weer buiten.

Het siliconentijdperk  
Ik ben nog steeds heel blij dat ik een oorcorrectie heb kunnen laten doen, het heeft mijn zelfvertrouwen zeker goed gedaan. Dit gebeurde in een tijd dat plastische chirurgie nog in de kinderschoenen stond. Niet veel later brak het siliconentijdperk aan en tegenwoordig is het soms een sport om te raden wat sommige celebrities wel of niet aan hun uiterlijk hebben laten veranderen. Zo zat ik een keer in de cockpit en bespraken we wat een bekende zangeres volgens ons allemaal had laten doen. “Maar ik heb ook iets laten doen" zei ik triomfantelijk. Onafhankelijk van elkaar richtten drie paar ogen zich op mijn borsten. “Je kunt het zo niet zien". De blikken zakten zuidwaarts. Ik moest hard lachen bij de teleurstelling toen ik onthulde dat het om mijn oren ging. <<< 

 
Cora Dessing