Column Wolkenkrabbel

HET VOORRECHT VAN VRIJHEID  

Na een lange nachtvlucht begaf ik me zoals gewoonlijk met het OV naar huis. Meestal ben ik te lui om me na een vlucht om te kleden en dus reis ik in uniform. Dit brengt natuurlijk het risico met zich mee, dat je als wandelende informatiezuil gezien wordt en aangesproken wordt om informatie te verstrekken over alles wat met Schiphol, KLM of zelfs de NS te maken heeft. Op deze bewuste ochtend verliep de treinreis zonder interruptie van vragende reizigers. Het laatste stukje naar huis reis ik met de tram, en gezien die nog een kwartier op zich liet wachten, plofte ik neer op het bankje van de tramhalte. Ik opende net mijn telefoon om even te Wordfeuden, toen ik plots naast me hoorde “Heeft u gevlogen?”. Lichtelijk geïrriteerd keek ik op. Geen zin in een standaardgesprek waarbij mensen ongevraagd vertellen over nichtje, neefje, buurmeisje of dochter van de kapster die ook vliegt of verhalen over waar ze allemaal geweest zijn.

Dromen en wensen
Toch lukte het me een glimlach te produceren en ik gaf bevestigend antwoord op de vraag, om me vervolgens weer tot m’n telefoon te wenden. ‘Wat geweldig,’ klonk het naast me, ‘ik had ook heel graag stewardess willen worden.’ Ik bekeek de dame naast me eens goed. Ze droeg verhullende kleding, een hoofddoek en comfortabel schoeisel. Niet het type waarvan ik verwachtte dat ze deze wens zou koesteren. Onmiddellijk corrigeerde ik mijn gedachten: Waarom zou deze vrouw of wie dan ook mijn fantastische baan niet ambiëren? Ze intrigeerde me, en ik vroeg haar of ze ooit een poging had gedaan om deze wens in vervulling te laten gaan. Het antwoord was ‘nee’. In een notendop begon ze me haar levensverhaal te vertellen. Naast haar wens om in de luchtvaart te werken, had ze ook heel graag willen studeren. Beide waren haar door haar vader verboden. Ze had op jonge leeftijd van haar familie moeten trouwen en was daarna al snel moeder geworden. Haar kinderen waren alles voor haar, maar ze had graag zoveel meer uit het leven willen halen. Die mogelijkheid was er niet voor haar, en zou niet komen ook. Graag had ik iets bemoedigends tegen haar gezegd, maar ik was enigszins sprakeloos. Mijn tram kwam eraan en we namen afscheid,

Het gesprek liet me niet los. In de tram naar huis en ook daarna dacht ik erover na hoe als vanzelfsprekend ik sommige zaken in mijn leven nam. Het voorrecht van het hebben van vrijheid om te zijn wie je wil zijn en je eigen keuzes te maken zonder dat je daarin beperkt wordt door wie of wat dan ook. Het maakte me dankbaar dat ik in mijn opvoeding gestimuleerd ben om mijn dromen na te streven en dat ik in een land ben opgegroeid waar dat mogelijk is.

Deze ontmoeting vond een paar jaar geleden plaats. Inmiddels is er veel aandacht voor vrijheid in de breedste zin van het woord. Zeker na de corona periode is er weer wat meer besef hoe waardevol het is om zonder voorgeschreven beperkingen te kunnen leven. <<< 
 
Cora Dessing