BLAUWE PLEKKEN

Ipb'en in crisistijd

De afgelopen maanden was ‘t verbazingwekkend te zien dat niet alleen passagiers tot ver buiten het terminalgebouw stonden te wachten om de incheckbalies te kunnen bereiken, maar ook lange rijen andersom. Bijvoorbeeld vanuit de D-gates om mondjesmaat doorgelaten te worden om de bagage op te halen en de aankomsthal niet te overbevolken!

Spoedklus
Ik had echt te doen met de passagiers en begrijp dan ook de boosheid, het onbegrip en de frustratie waarmee ze uiteindelijk onze machine bereiken! ‘Dat wil je zelf toch niet meemaken,’ dacht ik dan op zo’n moment en probeerde te sussen met een glaasje water of een kopje thee. 'Mij niet gezien op Schiphol, ik blijf voorlopig als passagier wel in Nederland!'.  
Totdat ik vlak voor de herfstvakantie een telefoontje kreeg uit Spanje... Dat het daar flink had geregend en er een ernstige lekkage was aan ons vakantiehuisje - die met spoed opgelost diende te worden. Of we meteen wilden komen... Ik had al gekeken naar volbetalend: waar ik andere jaren rond de 250 euro voor een retour betaalde, waren de prijzen dit jaar verdrievoudigd. En dus besloot ik - hoe kansloos ook - te gaan ipb’en. Elke vlucht was wel overboekt maar ik had geen keuze en dus besloot ik de vrijdag voor de herfstvakantie een poging te wagen.

Reddende engel
De vlucht van 17 uur was voor mij de enige optie en dus probeerde ik rond 14.30 uur op Schiphol te zijn. Op de ring van Amsterdam aangekomen, ging die hoop in rook op met een file tot aan de luchthaven. Om 15.00 uur daar aangekomen, zag ik de wachtrij tot ver buiten de terminal en de moed zonk me in de schoenen. Ik liep naar vertrekhal 2 met m’n telefoon in de hand om mijn man te bellen dat expeditie Spanje voortijdig z’n eind had gevonden, toen ik plotseling m’n naam hoorde.  

‘Hey Hans, waar ga je naartoe?’. Het bleek een bekende collega te zijn die vervangend werk deed! Ik vertelde mijn verhaal en ze schoot eerst in de lach maar had toch wel met me te doen. ‘Kom maar mee,’ zei ze ‘dan help ik je door de linies heen’. Ik was best zenuwachtig maar ze hielp me in alle rust zoals ik dat ook bij passagiers zou doen. Ik mocht legaal via de priority lane en arriveerde net op tijd bij de gate. Met enige schaamte gaf ik mijn instapkaart aan de gate agent die vertelde dat ik geluk had: het aantal passagiers was teruggelopen door al die wachtrijen en een middenstoel op rij 25 bleek vrij! Ik heb niemand aan boord m’n verhaal verteld maar ben nog nooit zo gelukkig geweest op een b-stoel achterin het toestel! <<< 

Hans den Dikken