foto: Anja van Ommering
VNC Magazine 2-2021 komt eraan en in deze editie verwelkomen we maar liefst vier nieuwe columnisten! Cabinecollega’s die hun schrijftalent inzetten en op een mooie, leuke of grappige manier hun ervaringen delen.
Verder aandacht voor de achtergronden bij het nieuws, lees je een interview met de herkozen sectiebestuurders Cas Voskuyl (KLC) en Antonie Kloots (Transavia) en geven we een uitgebreide rondleiding achter de schermen van de VNC. KLM’ers Claudia en Robert vertellen over hun detachering naar KLC en je kunt lezen hoe het onze cabinecollega’s met een tweede cruciaal beroep vergaat. Hieronder lees je alvast het verhaal van Anja van Ommering die sinds november ook als zorgbuddy op de COVID-afdeling in het Tergooi ziekenhuis werkt.
TWEEMAAL CRUCIAAL
Onmisbaar in de lucht en op de grond
Een essentieel, cruciaal, of vitaal beroep is een vak waarvan de uitvoering als onmisbaar wordt beschouwd en dat, bijvoorbeeld tijdens een lockdown of andere crisis, niet stopgezet kan worden. VNC leden en cabinecollega’s Jeffrey, Irma, Amy, Ingeborg en Anja zijn naast het vliegen ook werkzaam in het onderwijs of de zorg. In aankomend VNC-magazine vertellen zij hoe het is om te werken in twee cruciale werelden in coronatijd, het verhaal van Anja delen we hier alvast met jullie!
Anja van Ommering (55) is tweebander bij KLM en vliegt 29 jaar, daarnaast werkt ze als zorgbuddy in het Tergooi Ziekenhuis in Hilversum.
Afgelopen zomer heb ik via ‘Blauw Helpt’ (een initiatief van KLM-personeel dat in eigen tijd vrijwilligerswerk doet) bij het Muiderslot gewerkt waar de eigen vrijwilligers vanwege hun risicoleeftijd niet meer konden werken. Vervolgens kregen we te maken met strengere maatregelen waardoor er minder bezoekers kwamen en ik de behoefte kreeg me elders nuttiger te maken. Toen kwam het Tergooi Ziekenhuis op mijn pad waar ik begin november meteen op de COVID-afdeling werd tewerkgesteld.
In de brandhaard
Het was even schrikken om te midden van coronapatiënten te werken maar daar heb ik me snel overheen gezet. Ik zie veel overeenkomsten tussen het werken met passagiers en met patiënten: mensen willen gewoon (h)erkenning. Een kort gesprek of even een hand op de schouder, ook al is die verpakt in een handschoen. Op de COVID-afdeling mag men geen bezoek ontvangen, tenzij iemand terminaal is. Daarom is het dubbel zo triest dat deze patiënten alleen mensen aan hun bed zien die helemaal zijn ingepakt en waarvan ze alleen de stem goed horen. Ik heb gezien wat corona bij jonge tot oudere mensen kan veroorzaken: ze raken bijvoorbeeld in de war en vergeten dingen, fitte zestigers die de afdeling binnenkomen en een paar dagen later zonder conditie en volledig vermoeid weer vertrekken. Als buddy kan je net wat meer tijd aan deze mensen besteden en dat wordt enorm gewaardeerd.
Humor geeft soms lucht
De buddy's ondersteunen de verpleegkundigen en doen allerlei kleine hand- en spandiensten zoals samples naar het laboratorium brengen, het bed schoonmaken nadat een patiënt ontslagen of in het ergste geval overleden is en het troosten van familieleden van overledenen. Het is indrukwekkend werk en het zet mijn respect voor de mensen in de zorg op een heel hoog plan, het is ongelooflijk wat deze dames en heren doen. Als collega's onderling zoeken we op een gepaste manier ook wel de humor op, want dat geeft soms lucht. Ik werk met een geweldige groep verpleegkundigen en ben echt onderdeel van het team, dat voelt heel goed. Dankzij het buddywerk heb ik mijn kennis over medische zaken kunnen vergroten en die kan ik dan weer gebruiken in mijn werk aan boord. Goed luisteren, gericht vragen stellen, anticiperen op wat iemand nodig heeft en checken of je informatie volledig is, zijn zaken die in beide werken belangrijk zijn. In het ziekenhuis ben ik daar nog scherper op geworden, omdat je ziet wat er kan gebeuren in en met het leven van mensen. Inmiddels ben ik al twee maanden langer dan gepland aan de slag in de zorg en zolang ze me daar nog kunnen gebruiken, vind ik het fijn om te helpen! <<<